Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens. Het was dezelfde dag dat Johan overleed ik s'ochtends een nieuwe collega ontmoette. Al snel kwamen we op voetbal uit. Een van de eerste dingen die ik dan doe is mijn foto met Johan laten zien. Niemand gelooft dit in eerste instantie, logisch ik geloof het zelf nog niet eens. Maar het is toch echt waar, en ik weet zeker dat alle andere veteranen dezelfde soort acties uitvoeren, tot vervelens aan toe misschien voor hun omgeving. Maar de impact Johan ontmoet te hebben, zijn verhalen te hebben gehoord, de wijn die we hebben gedronken en het gelachen wat we met elkaar hebben gedaan was groot, erg groot.

Nu nog geen jaar later is Johan er niet meer. Alhoewel bekend was dat Johan aan longkanker leed had ik dit niet zo snel verwacht. Het leven is oneerlijk, vraag dat maar aan de nabestaanden van de slachtoffers in Brussel. Vraag dit maar aan vele anderen die in vergelijkbare situaties zijn terecht gekomen. En vraag het nu ook aan de nabestaanden van Johan. Oneerlijk, ongeloof, kwaad, zijn gevoelens die overheersen. Maar ook trots dat wij met z'n allen kennis hebben mogen maken met Johan en zijn vrouw en we ook nog eens tegen, en met hem, hebben mogen voetballen. Want Johan was als eerste een prachtig mens en als tweede de beste voetballer in de historie van Nederland (en de wereld). Namens alle veteranen van SV Heinenoord wens ik de nabestaanden en bekenden van Johan alle sterkte toe. Johan bedankt voor alles!