Het team van SHO, zoals gezegd koploper, werd geconfronteerd met een mooie 4-4-2 opstelling. Sven Vermeer op de goal, gelegenheidsaanvoerder Greve, Mitchell van de Born, Sam van het Geloof en Danny achterin. Op het middenveld speelde Joost Nootenboom, Sander Hofmann, Arjan Reedijk en Patrick Groen, louter sierpaarden dus. Voorin moesten Wessel Schouwink en Chris Oosterman voor de spreekwoordelijke oorlog zorgen.
Met Alwin ‘Tony’ Diepenhorst, Lucien ‘Peenhooft’ Letterman, Mike ‘de Zeehond’ Kaptein, Remon ‘Jullie-hadden-een-poes-moeten-hebben’ van der Sluis en Tristan ‘no nickname’ Weber zat er voor 13 miljoen spelers op de bank. We hebben dan wel over geconsumeerde calorieën per dag. Alwin Diepenhorst wilde persé goed voorbereid voor de dag komen, gezien het feit dat hij acht wedstrijdbroekjes in zijn tas had gestopt.
De psychologische oorlogsvoering begon al voor de wedstrijd toen de scheidsrechter van dienst liet merken het wedstrijdformulier en de aanwezige passen scherp gecontroleerd te hebben. Het is vanzelfsprekend dat, buiten een schoonheidsfoutje, hier niks mee aan de hand was.
SHO bleek een geduchte tegenstander, maar Heinenoord beet fel van zich af. Wessel kreeg een aantal kansen, Hofmann loste een aantal schoten en zelfs Greve kwam een aantal keer in de buurt van het doel van SHO. Uiteindelijk was het Patrick Groen die de ban brak met een mooie poeier(t) in de verre hoek. Heinenoord bleef aanzetten in de eerste helft en het was eigenlijk een wonder dat het bij 0-1 bleef. Sven Vermeer had er inmiddels een Donald Duckje en een Big Mac bij gepakt, gezien het feit hij zich stierlijk verveelde..
In de tweede helft bleef het spelbeeld aanvankelijk hetzelfde. Chris Oosterman had inmiddels plaats gemaakt voor Weber, die ondanks opgewekte tegenzin toch besloot niet mee te verdedigen. Prima beslissing overigens, maar dat terzijde. Hij kopte na een uur spelen wel de 0-2 tegen de touwen, wat er voor zorgde dat de moed de Oud-Beijerlanders in de schoenen deed zakken. Ondanks deze voorsprong moest het hoogtepunt van de dag nog komen.
Een kwartiertje voor tijd besloot Mike Kaptein ook in te vallen. Hij begon fanatiek druk zetten, maar verloor de spreekwoordelijke controle over het stuur. Hij bleef hangen in een wak en stortte met een mooie duik de dug-out in. Terwijl de jury zich haastte om de duik met dubbele cijfers te belonen, verging alle deelnemers van het spel van het lachen. Reedijk besloot spontaan een zeehond na te doen en de bankzitters haalde opgelucht adem toen zij doorkregen dat het ongeleide projectiel geen lichamelijke schade bij hen had aangericht.
Ook Lucien kwam er nog even in, maar verder dan een glijpartij en het kwijtraken van de rechtsbuiten van SHO kwam hij niet. Wel vervelend dat deze acties leidde tot het eerste tegendoelpunt in drie wedstrijden. Het mocht uiteindelijk niet baten, want de scheidsrechter floot na het verstrijken van de zonsondergang af. Volgende week staat de volgende topper, tegen RVVH, op het programma. Komt het sterrenensemble nog dichter bij de top...?
