José,
Zaterdag 2 december 2017 zal ik mij nog lang blijven herinneren…
Ik werd op deze dag 58 jaar en speelden met Heinenoord 1 een uitwedstrijd tegen Bruse Boys in Bruinisse. Na de rust kwamen we terug bij de dug-out en Cor Hoogvliet vertelde mij dat er iets met Jose was gebeurd bij een wedstrijd van de Veteranen, een hartstilstand, verder geen informatie. Geschrokken van het nieuws probeerden wij meer informatie te krijgen maar dat lukte slecht.
Even na 17.00 uur besloot ik Ferenc te bellen met de vraag “Wat is er nu allemaal aan de hand met José?“ Het werd een kort gesprek; Hij is overleden….. door de tranen heen stokte het gesprek verder. Volledig ontdaan liep ik terug naar de spelers en informeerde hen over het slechte nieuws. Bedroefd namen we afscheid van de mensen van Bruse Boys en vertrokken met de bus richting Heinenoord. De stille terugreis met veel vragen en herinneringen aan José maakte indruk
José Laures van 10 april 1969 is niet meer bij ons. Ruim tien jaar jonger dan ik en overleden op mijn verjaardag, bizar. Hoewel zijn naam anders doet vermoeden was José, een 100 % Heinenoorder, zoon van een Nederlandse moeder en een Spaanse vader. Ik kan mij nog goed herinneren dat vader Bep (de helaas ook te vroeg overleden vader van José) langs de lijn stond bij José en Ricardo en in dat mooie Spaans / Nederlandse accent de jongens aanspoorde om beter hun best te doen.
José had talent als voetballer, helaas niet genoeg om prof te worden maar zeker genoeg om bij s.v. Heinenoord het 1ste elftal te halen. Dat deed hij dan ook overtuigend, 232 officiële wedstrijden droeg hij het groen witte shirt van het 1ste elftal. De uitstap in zijn nadagen naar Piershil hebben wij hem allang vergeven. Zijn uitverkiezing in het ‘Elftal van de 20ste Eeuw’ zegt genoeg over de waardering die de club heeft voor de voetballer José Laures.
Als ik de geschiedenis goed weergeef dan maakte José als speler drie promoties mee.
De eerste in 1991, na een promotie wedstrijd tegen Groote Lindt uit Zwijndrecht op het sportpark van Heerjansdam. De tweede was het kampioenschap in 1996, waar hij samen met zijn broer Ricardo een gevaarlijk aanvalsduo vormden. De derde promotie was het kampioenschap wat behaald werd in de stromende regen tegen VVOR tijdens de laatste wedstrijd in het seizoen 2002-2003.
José, de razend snelle aanvaller die menig verdediging zijn hielen liet zien.
Terug op het oude en vertrouwde nest vond José zijn plekje bij ons veteranen team. Altijd in voor een praatje met iedereen, een grap of een rake opmerking maar bovenal volledig op zijn gemak op onze en zijn club. Groot liefhebber van de 3de helft al was dat de afgelopen tijd wel de enige helft die hij altijd volledig uitspeelde.
We zullen hem missen in ons midden, bij onze club. Wat blijft zijn de mooie herinneringen aan een warm en vrolijk persoon. José je bent veel te vroeg gegaan, we hadden er graag nog veel meer herinneringen bij gemaakt, rust zacht
De familie, zus Esther, broer Ricardo, moeder Nel en alle andere familie veel sterkte en de Heinenoord familie is er voor jullie, dat weet ik zeker
